vak & mens
De eeneiige tweeling Simon en Andries Polkerman stapte onlangs over van De Brauw naar CMS. ‘We hebben aan één woord genoeg en vaak is dat niet eens nodig.’
Onlangs moesten Andries en Simon Polkerman (35) onder tijdsdruk een weekend doorwerken aan een spoedklus. Andries: ‘We besloten de zaak samen te behandelen. Maar toen ik op zaterdagnacht aan het processtuk schreef, realiseerde ik me plotseling dat ik geen werkafspraken had gemaakt met mijn broer. Op zondag legden we onze stukken naast elkaar en zagen we dat waar de een was gestopt met schrijven de ander verder was gegaan. Het verhaal bleek complementair en de passages sloten naadloos op elkaar aan: de toon die erdoorheen klonk, was exact dezelfde. Dat vond ik bijzonder.’
De eeneiige tweeling Polkerman – Simon is een paar minuten ouder dan Andries – studeerde rechten in Groningen. Andries: ‘We hebben de middelbare school en onze studie afgerond met exact dezelfde cijfers.’ Simon: ‘We zijn genetisch kennelijk hetzelfde geprogrammeerd, maken soortgelijke keuzes en denken op dezelfde wijze.’ Andries: ‘Dertien jaar geleden vertelde ik Simon dat ik van plan was een sollicitatiebrief te sturen naar De Brauw. Niet heel verrassend antwoordde Simon dat hij dat een paar dagen daarvoor al had gedaan.’ De broers hebben bewust voor het pad van de procesadvocatuur gekozen. Andries: ‘Het is een juridisch spel waar we veel van onszelf in kwijt kunnen, zowel aan de strategische als aan de menselijke kant. Strijden voor een cliënt past bij ons karakter.’
Smeerolie
Sinds 1 maart van dit jaar zijn de broers Polkerman vijfhonderd meter verderop aan de Zuidas aan de slag gegaan bij advocatenkantoor CMS. Andries en Simon werken daar als advocaat-counsel in civiele zaken (commercial litigation), waaronder aansprakelijkheidskwesties, contractuele geschillen en riskmanagement. Andries: ‘We zijn overgestapt naar CMS, een van de grootste advocatenkantoren met vestigingen wereldwijd, omdat we de behoefte hebben onze advocatenpraktijk verder uit te bouwen: high-end zaken in een internationale context. Simon: ‘Om bepaalde vooroordelen weg te nemen, werkten we bij De Brauw bewust nooit met elkaar samen. Maar er is een duidelijk synergie tussen ons die we bij CMS nu ook omarmen. Het is iets unieks en zonde om niet in te zetten.’
‘Als blijkt dat we allebei hetzelfde pak aanhebben, overleggen we even: wie trekt het jasje uit of doet zijn das af?’
Simon verduidelijkt dit met een praktijkvoorbeeld waarin de heren, afhankelijk van de situatie, eenvoudig van rol wisselen. Simon: ‘Bij een schikking met partijen kan ik met de vuist op tafel slaan en kan Andries als smeerolie de zaak weer gladtrekken. Daar hoeven we niets over af te spreken. De voelsprieten die we in al die jaren hebben ontwikkeld, zijn heel goed op elkaar afgestemd.’ Andries: ‘Wij hebben iets wat anderen niet hebben: iemand die je blindelings vertrouwt en die dezelfde of vergelijkbare kwaliteiten heeft.’ Simon: ‘We hebben aan één woord genoeg en vaak is dat niet eens nodig.’
‘Als blijkt dat we allebei hetzelfde pak aanhebben, overleggen we even: wie trekt het jasje uit of doet zijn das af?’ Andries en Simon benadrukken dat ze allebei zijn overgestapt naar CMS, niet samen. Andries: ‘Dat is een belangrijk nuanceverschil.’ Simon: ‘Gezamenlijk bieden we wat extra’s. Wellicht geldt voor ons, heel plat gezegd, dat één plus één drie is. Maar we zijn allergisch voor de uitspraak dat wij twee voor de prijs van één zijn.’ Andries: ‘We vormen ook geen familiebedrijf. We hebben altijd bewust zelfstandig geopereerd, geprobeerd vooroordelen weg te nemen en onze eigen sporen te verdienen. Juist de samenwerking met anderen is voor ons essentieel. Ik denk dat het niet gezond is om alleen maar op elkaars lip te zitten. We zijn juist team players.’ Voor de goede orde: er is ook geen verschil in hun uurtarief. Andries: ‘We hebben eigen teams en draaien nog steeds individuele zaken.’
Stapelbed
Onderlinge (juridische) discussies tussen hen kunnen stevig verlopen, zeggen ze. Simon: ‘Ik heb structureel een sparringpartner naast me die zonder blad voor de mond zijn mening geeft en mij een spiegel voorhoudt. We communiceren vrij direct.’ Andries: ‘We hoeven ook nooit sorry tegen elkaar te zeggen, wat voor buitenstaanders vrij intens kan lijken.’ Simon: ‘Iedereen heeft een stemmetje in zijn hoofd dat ongevraagd overal en altijd wat van vindt. Ik heb ook nog het stemmetje van mijn broer.’
Zakelijk vergt hun aanwezigheid soms onderlinge afstemming. Andries: ‘Ik heb een keer een grote zaak van Simon overgenomen bij het Hof Amsterdam, met veel zittingen en tientallen partijen. In het weekend spraken we alles goed door, met de namen en de gezichten die erbij horen. Niemand zou immers in de gaten hebben gehad dat er een andere advocaat zou rondlopen, terwijl ik – zonder ingelicht te zijn door Simon – niemand zou herkennen.’ Die afstemming doen ze ook op andere momenten. Simon: ‘Als ’s ochtends blijkt dat we allebei hetzelfde pak hebben aangetrokken, overleggen we even: wie van ons trekt het jasje uit of doet zijn das af? De meeste mensen die ons kennen, kunnen ons goed uit elkaar houden, maar we zorgen er wel altijd voor dat we in dezelfde ruimte niet naast elkaar gaan zitten.’
Voor de buitenwereld blijft een eeneiige tweeling bijzonder, dat realiseren ze zich ook wel. Simon: ‘Om meteen wat flauwe grappen uit de wereld te helpen: we gaan niet op een tandem naar het werk, slapen niet in een stapelbed en wonen niet naast elkaar in een twee-onder-een-kapwoning.’ Andries: ‘Net als op kantoor doet privé ieder zijn eigen ding, al hebben we veel dezelfde vrienden en delen we een liefde voor sportwagens.’ Simon: ‘Ik woon in Hilversum en Andries in Amsterdam. We zijn naast tweeling natuurlijk wel twee verschillende persoonlijkheden: onze partners zeggen altijd nooit op de ander te kunnen vallen.’